Ακολουθώντας τα χνάρια των Μινυών.

Με το σακίδιο στην πλάτη, έχοντας εφοδιαστεί κατάλληλα με πληροφορίες για τους Μινύες του Ορχομενού, νωρίς το πρωί της Τρίτης, 15 Απριλίου 2008, εμείς τα παιδιά της ΣΤ2 του 4ου Δημ. Σχ. Λιβαδειάς και με την καθοδήγηση της δασκάλας μας, κ. Μπάρλα- Νιαβή Βασιλικής, αναζητούμε τα μακραίωνα αχνάρια τους όπως αποτυπώνονται στα έργα που μας έχουν αφήσει ως πολύτιμη κληρονομιά στην πεδιάδα - την άλλοτε λίμνη -της Κωπαΐδας.
Πρώτη μας στάση στο Κάστρο του Γλα. Με πολύ δυσκολία καταφέραμε να εντοπίσουμε την είσοδο και να μπούμε στο χώρο του κάστρου. Δέντρα, αγκαθωτά, κλαδιά και φυτά μας έκλειναν το δρόμο και δε μας επέτρεπαν από κοντά να δούμε και να θαυμάσουμε τα τείχη που μας εντυπωσίασαν από την πρώτη ματιά. Μεγάλες πέτρες, τοποθετημένες η μια πάνω στην άλλη, χωρίς συνδετικό υλικό, τόσο συνταιριασμένες. Εντυπωσιακή και η πέτρινη είσοδος. Δεν ήταν δυνατόν να προχωρήσουμε μέχρι το ψηλότερο σημείο του μακρόστενου λόφου ώστε να αγναντεύσουμε την πεδιάδα από ψηλά και να αφήσουμε τη φαντασία μας να περιπλανηθεί στο παρελθόν, τότε που η ακρόπολη του Γλα ήταν νησάκι στην αγκαλιά της λίμνης. Τραβήξαμε φωτογραφίες και φύγαμε με ανάμεικτα συναισθήματα: χαράς για την πρώτη μας επαφή με τους Μινύες αλλά και λύπης για την πλήρη εγκατάλειψη του Κάστρου του Γλα από τους αρμόδιους φορείς.
9.45 π. μ.
Το ταξίδι μας συνεχίζεται ανατολικά του Γλα, γυρεύοντας τη Μεγάλη Καταβόθρα που οδηγούσε τα νερά της λίμνης σε μια υπόγεια σήραγγα. Μετά από μισή ώρα ταξίδι φτάνοντας στο χωριό Νέο Κόκκινο, βγήκαμε γρήγορα γρήγορα από το λεωφορείο και πήραμε την κατηφόρα τρέχοντας για την καταβόθρα. Αλλά, δυστυχώς, σταματήσαμε απότομα. Νέο εμπόδιο. Μόλις βγήκαμε από την άσφαλτο γαι να πάμε στο μονοπάτι, τα ίχνη των Μινυών που μας οδηγούσαν, ευθύς χάθηκαν. Άγρια χορτάρια και δέντρα μας έκλειναν το δρόμο. Ανησυχούσαμε αν θα τα καταφέρουμε να φτάσουμε στην καταβόθρα ή αν αν θα έπρεπε να γυρίσουμε πίσω. Κάποιοι, μάλιστα, φοβόντουσαν ότι θα υπήρχαν φίδια. Και εκεί που είμαστε απελπισμένοι, ακούγεται η γνώριμη φωνή της κυρίας μας, που μας έδινε το σύνθημα: "Παιδιά, προχωρώ εγώ μπροστά και σεις με ακολουθάτε τα βήματά μου" Άνοιγε στενό διάδρομο παραμερίζοντας χορτάρια και κλαδιά, προσπαθήσαμε να τη μιμηθούμε, και να που σε λίγο φτάσαμε! Τι να δούμε! Μια πελώρια σπηλιά, απίστευτο! Ήταν κρυμμένη πίσω από την πυκνή βλάστηση. Τα πουλιά κατατρόμαξαν από τις φωνές μας και πέταξαν έξω από τη σπηλιά.
Όταν προχωρήσαμε πιο μέσα για να εξερευνήσουμε την καταβόθρα, μας περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη. Σκουπίδια, πολλά σκουπίδια ήταν πεταμένα μέσα από ένα άνοιγμα που υπήρχε σε ένα σημείο της οροφής. Αναρωτιόμασταν πώς είναι δυνατόν κάποιοι να πετούν σκουπίδια σε αυτό εδώ το χώρο. Δεν γνωρίζουν, άραγε, ότι αυτά τα έργα κατασκευάστηκαν πριν 3600 χρόνια, ίσως και 4000 χρόνια και είναι αξεπέραστα; Καταφτάνουν άνθρωποι από όλα τα μέρη της γης, τα μελετούν και μιλάνε για αυτά και εμείς τα μετατρέψαμε σε χωματερή;

12 π.μ. Αφήσαμε πίσω μας τη Μεγάλη Καταβόθρα ή αλλιώς Σπηλιά του Ηρακλή και χαράξαμε πορεία για τον Ορχομενό. Διαπιστώσαμε πως, ο δρόμος είναι στρωμένος στο μεγαλύτερο μέρος του στο προστατευτικό ανάχωμα της διώρυγας των Μινυών. Σταματήσαμε σε ένα σημείο όπου η διώρυγα βρίσκεται δίπλα στο δρόμο, κοντά στο σημερινό Στροβίκι- στις αρχαίες Ολμόνες- για να δούμε τη διώρυγα των Μινυών. Διαπιστώσαμε ότι το πλάτος της είναι κατά πολύ μικρότερο από το αρχικό. Αυτό οφείλετε στις αλλαγές που έχουν συμβεί με το πέρασμα των χρόνων είτε από φυσικά αίτια είτε από παρεμβάσεις του ανθρώπου.
Στην νότια πλευρά της διώρυγας υπήρχαν αντιπλημμυρικά αναχώματα, που είχαν κατασκευαστεί για να προστατεύουν τις καλλιέργειες αλλά και τους οικισμούς. Σήμερα από τα αναχώματα μπορούμε λίγες πέτρες να δούμε , που έχουν απομείνει σκόρπιες στα δεξιά του δρόμου πηγαίνοντας προς Κάστρο από Ορχομενό.
Στον Ορχομενό επισκεφτήκαμε τον τάφο του Μινύα ή τους θησαυρούς του Μινύα, το αρχαίο θέατρο και τις πηγές των χαρίτων.
Μπορεί τα χνάρια των Μινυών να τα βρήκαμε στα έργα που μας άφησαν κληρονομιά, αλλά δεν πήραμε όμως απάντηση στα ερωτήματά μας, όπως: ποιοι ήσαν οι Μινύες; Γιατί τα έργα τους διατηρήθηκαν σχεδόν απαράλλαχτα στον χρόνο;
Το οδοιπορικό μας στα χνάρια των Μινυών του Ορχομενού έφτασε στο τέλος. Πήραμε το δρόμο της επιστροφής χαρούμενοι αλλά και με την υπόσχεση ότι θα κάνουμε ότι μπορούμε να γίνουν γνωστά τα έργα τους σε περισσότερο κόσμο.
Ήταν από αυτές τις εκδρομές που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ! Ζήσαμε την περιπέτεια της αναζήτησης και της ανακάλυψης. Με μια φράση "ήταν τέλεια!"

Στ2