Πρωί, 7 Μαΐου, και παίρνουμε το δρόμο προς Αθήνα. Μετά από λίγα χιλιόμετρα στρίβουμε δεξιά για Θεσπιές _ Θίσβη. Διασχίζουμε μέσα από τα καταπράσινα χωράφια, που είναι σα στολισμένα χαλιά με κόκκινες παπαρούνες και κίτρινες μαργαρίτες.
Περνώντας από τις Θεσπιές ανακαλούμε μνήμες ξεχασμένες από την περσινή μας εργασία για την Κοιλάδα των Μουσών, την Άσκρη και τις Θεσπιές.
Συνεχίζοντας προσπερνάμε τη Δόμβραινα και φτάνουμε στην αρχαία αλλά σύγχρονη Θίσβη. Το όνομά της το πήρε από τη νύμφη Θίσβη, κόρη του Ασωπού ποταμού. Έπειτα σταματάμε έξω από το σχολείο, που τώρα πια δε λειτουργεί, και παίρνουμε το δρόμο για την ακρόπολη, που φτιάχτηκε τον 4ο αι. π.Χ. Η οχύρωσή της έκλεινε στο εσωτερικό της δυο λόφους, το Παλαιόκαστρο και το Νεόκαστρο. Αυτά που βλέπουμε μας προκαλούν θλίψη. Μέσα σε αυτό το χώρο υπάρχουν μπάζα, παροπλισμένες μπουλντόζες, αυθαίρετα μικροοικήματα ακόμα και στάνη. Δυο πύργοι, ο ένας βρίσκεται ΒΔ και ο άλλος ΝΑ σώζονται, καθώς και ένα κομμάτι του εσωτερικού τείχους της ακρόπολης.
Αφού βγάλαμε τις φωτογραφίες παίρνουμε το δρόμο για το αυτοκίνητο, προβληματισμένοι για την εικόνα της εγκατάλειψης που αντικρίσαμε στην ακρόπολη της Θίσβης.
Ανεβαίνουμε στο λεωφορείο και παίρνουμε το δρόμο για την πεδιάδα όπου θα συναντήσουμε τα αντιπλημμυρικά έργα. Καθώς κατηφορίζουμε, βλέπουμε στα βράχια της περιοχής λαξευμένους μυκηναϊκούς τάφους. Πρώτη φορά παρατηρούμε τέτοιους τάφους από κοντά.
Ακολουθούμε νότια πορεία. Ο δρόμος που διασχίζουμε είναι στρωμένος πάνω στο ανάχωμα των αποστραγγιστικών έργων. Σύντομα σταματάμε σε ένα σημείο και περπατώντας βλέπουμε υπολείμματα του αναχώματος στα δεξιά του δρόμου καθώς και τις δυο "πόρτες" όπου έδιωχναν το νερό.
Αφού ανακαλύψαμε το ανάχωμα και τις πόρτες του, αφήνουμε πίσω μας την πεδιάδα και κατηφορίζουμε για την Παραλία Σαράντη, που όπως μας είχε υποσχεθεί η κυρία μας θα τρώγαμε και παγωτό. Η θάλασσα ήταν γυαλί. Μπορούσε να κανείς να διακρίνει βότσαλα και ψάρια στα ρηχά νερά της. Είδαμε και ένα χταπόδι μικρό που μόλις μας αντιλήφθηκε άλλαξε χρώμα για να μη φαίνεται. Ξαπλώσαμε στην ακρογιαλιά πάνω στα βότσαλα και μαζέψαμε ήλιο. Βγάλαμε τα παπούτσια μας και τις κάλτσες μας και τσαλαβουτήξαμε στην ακροθαλασσιά, παρά τις φωνές της κυρίας μας μήπως βραχούμε. Στο τέλος δεν άντεξε και μπήκε και αυτή!
Αφού απολαύσαμε τον ανοιξιάτικο ήλιο, την ηρεμία της θάλασσας και φάγαμε το παγωτό μας, πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Ήταν μια υπέροχη εκδρομή, που συνδύαζε τη γνώση αλλά και την ψυχαγωγία!!!
Ζιμπαμμπουίνος, Ζόντα, Κάποιος
Περνώντας από τις Θεσπιές ανακαλούμε μνήμες ξεχασμένες από την περσινή μας εργασία για την Κοιλάδα των Μουσών, την Άσκρη και τις Θεσπιές.
Συνεχίζοντας προσπερνάμε τη Δόμβραινα και φτάνουμε στην αρχαία αλλά σύγχρονη Θίσβη. Το όνομά της το πήρε από τη νύμφη Θίσβη, κόρη του Ασωπού ποταμού. Έπειτα σταματάμε έξω από το σχολείο, που τώρα πια δε λειτουργεί, και παίρνουμε το δρόμο για την ακρόπολη, που φτιάχτηκε τον 4ο αι. π.Χ. Η οχύρωσή της έκλεινε στο εσωτερικό της δυο λόφους, το Παλαιόκαστρο και το Νεόκαστρο. Αυτά που βλέπουμε μας προκαλούν θλίψη. Μέσα σε αυτό το χώρο υπάρχουν μπάζα, παροπλισμένες μπουλντόζες, αυθαίρετα μικροοικήματα ακόμα και στάνη. Δυο πύργοι, ο ένας βρίσκεται ΒΔ και ο άλλος ΝΑ σώζονται, καθώς και ένα κομμάτι του εσωτερικού τείχους της ακρόπολης.
Αφού βγάλαμε τις φωτογραφίες παίρνουμε το δρόμο για το αυτοκίνητο, προβληματισμένοι για την εικόνα της εγκατάλειψης που αντικρίσαμε στην ακρόπολη της Θίσβης.
Ανεβαίνουμε στο λεωφορείο και παίρνουμε το δρόμο για την πεδιάδα όπου θα συναντήσουμε τα αντιπλημμυρικά έργα. Καθώς κατηφορίζουμε, βλέπουμε στα βράχια της περιοχής λαξευμένους μυκηναϊκούς τάφους. Πρώτη φορά παρατηρούμε τέτοιους τάφους από κοντά.
Ακολουθούμε νότια πορεία. Ο δρόμος που διασχίζουμε είναι στρωμένος πάνω στο ανάχωμα των αποστραγγιστικών έργων. Σύντομα σταματάμε σε ένα σημείο και περπατώντας βλέπουμε υπολείμματα του αναχώματος στα δεξιά του δρόμου καθώς και τις δυο "πόρτες" όπου έδιωχναν το νερό.
Αφού ανακαλύψαμε το ανάχωμα και τις πόρτες του, αφήνουμε πίσω μας την πεδιάδα και κατηφορίζουμε για την Παραλία Σαράντη, που όπως μας είχε υποσχεθεί η κυρία μας θα τρώγαμε και παγωτό. Η θάλασσα ήταν γυαλί. Μπορούσε να κανείς να διακρίνει βότσαλα και ψάρια στα ρηχά νερά της. Είδαμε και ένα χταπόδι μικρό που μόλις μας αντιλήφθηκε άλλαξε χρώμα για να μη φαίνεται. Ξαπλώσαμε στην ακρογιαλιά πάνω στα βότσαλα και μαζέψαμε ήλιο. Βγάλαμε τα παπούτσια μας και τις κάλτσες μας και τσαλαβουτήξαμε στην ακροθαλασσιά, παρά τις φωνές της κυρίας μας μήπως βραχούμε. Στο τέλος δεν άντεξε και μπήκε και αυτή!
Αφού απολαύσαμε τον ανοιξιάτικο ήλιο, την ηρεμία της θάλασσας και φάγαμε το παγωτό μας, πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Ήταν μια υπέροχη εκδρομή, που συνδύαζε τη γνώση αλλά και την ψυχαγωγία!!!
Ζιμπαμμπουίνος, Ζόντα, Κάποιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου