" Σ ένα εστιατόριο της Πλάκας όπου είχα πάει να φάω με την οικογένειά μου, μου είπαν ότι δε μας σερβίρουν. Δεν θέλησαν να μου εξηγήσουν το λόγο, μας στραβοκοίταξαν από τα διπλανά τραπέζια και έτσι σηκωθήκαμε και φύγαμε". Τα λόγια αυτά ανήκουν στο γραμματέα της Αφρικανικής κοινότητας στην Αθήνα, κ. Στέφανο Τοχίμπο. Η περίπτωση αυτή δεν είναι μοναδική."Ήμουν πριν από λίγο καιρό σε ένα λεωφορείο στην Καλλιρρόη, λέει η Αδριανή Μαρδάκη, αντιπρόεδρος του ελληνικού τμήματος "sos ρατσισμός", όταν ξαφνικά σε ένα φανάρι ομάδες νεαρών με κασκόλ ποδοσφαίρου, άρχισαν να βρίζουν και να προσπαθούν να μπουν στο λεωφορείο με σκοπό να επιτεθούν σε επιβάτες χρώματος μαύρου. Ευτυχώς άναψε το πράσινο και το λεωφορείο έφυγε . Θυμάμαι ακόμα το φόβο στα μάτια τους, αλλά θυμάμαι και τη δική μας αδυναμία να τους προστατεύσουμε".
ΝΤΑΙΖΗ:' Προχτές το βράδυ που έβλεπα τηλεόραση είδα ένα μικρό παιδάκι , προσφυγόπουλο, που έλεγε με παράπονο, κρατώντας με δυσκολία τα κλάματα ότι "θα ήθελα να έχω χαρά στο σπίτι μου. Να μην κοιμόμαστε στο πάτωμα, να έχουμε ρεύμα, και νερό. Ήρθαμε στην Ελλάδα για μια καλύτερη ζωή. Η μαμά μου λέει κάθε μέρα ότι δεν έχουμε φαγητό. Καλύτερα να ήμασταν φυλακή, γιατί εκεί θα είχαμε τουλάχιστον φαγητό. Ο μπαμπάς μου δουλεύει αλλά αυτά που παίρνει είναι λίγα, λιγότερα από αυτά που παίρνουν οι άλλοι που κάνουν την ίδια δουλειά."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου